چرا پایان سال را جشن نمی گیریم

به گزارش گلستان فردای ایران (گلستان فردا)ی ایران (گلستان فردای ایران (گلستان فردا)) حجت الاسلام نورالله ولی نژاد با مطرح کردن این سوال که چرا به جای اول سال،پایان سال را جشن نمی گیریم اظهار کرد:

قرن هاست که عادت کرده ایم اول سال را جشن بگیریم و شاید برای خیلی ها این عبارت تعجب برانگیز باشد که مگر کسی پایان سال را جشن میگیرد! هر چند جشن اول سال یک روال پذیرفته شده است و هیچ کس را نباید سرزنش کرد؛ اما بحث براین است، اگر جشن اول سال خوب است، خوبتر این است که پایان سال را جشن بگیریم و اگر جشن آغاز سال نیکوست پس تصدیق خواهید نمود که نیکوتر است پایان خوش را به شادی نشست و اگرچه اول بهار شادی دارد؛ یقیناً پایان بخش زمستان، شادی بیشتر خواهد داشت؛ بنابراین لازم می دانم توجه خوانندگان را به نکاتی جلب نمایم.

1-  اگر سال به نیکی و زیبایی گذشت و هر یک از ما در سال جاری توفیقاتی داشتیم یقیناً باید آن را جشن گرفت؛ یعنی جشن باید یک دلیل کافی و مبنای عقلائی داشته باشد تحقیقاً خواهید گفت آغاز سال نیز مبنای عقلانی بر آن متصور است ضمن عدم انکار، معتقدم پایان سال ترجیح خواهد داشت؛ زیرا اگر کسی گرسنه، جنگ زده، مصیبت دیده و آزرده خاطر باشد هرگز جشن نخواهد گرفت، برای او اول یا پایان سال فرقی  نمی کند ما مقصودمان اکثریت مردمی هستند که موفقیت ها و شادی های خویش را می خواهند جشن بگیرند و آن هم بعد از وقوع شادی خواهد بود پیش از تحقق آن.
پیامبر گرامی اسلام (ص) فرموده است: ثلاثه تحی النفس: کلام  العلماء ولقاء الاصدقا و مرور الایام بقله البلاء سه چیز باعث حیات نفس می باشد شنیدن سخن علماء، دیدار با دوستان و گذشت زمان با کمترین بلاء؛ پس مرور زمان گذشته با کمترین بلایا را باید جشن گرفت نه آینده نامعلوم را.

2-  در اول سال نمی شود پایان سال را پیش بینی کرد و برای  آن جشن گرفت انسان بدلیل عدم برخورداری از علم غیب از آینده خویش بی خبر و هیچ اطلاعی ندارد؛ پس جشن برای آینده نامعلوم بی معنا است . اگر چه مشهور است سالی که نیکوست از بهارش پیدا است؛ به فرض قبول، برای موارد مادی است نه سرنوشت انسان؛ البته انسان باید برای آینده خودش را مهیا کند و در نهایت باید آینده نگر باشد، این موضوع آینده نگری نمی تواند دلیل مکفی برای جشن اول سال باشد. چون هر کدام تفسیری مجزا از هم خواهند داشت به لحاظ اینکه انسان های فراوانی داریم که  آغاز سال را  به جشن گذراندند ولی پایان خوشی پیش رو نداشتند؛ در دعای سفارش شده زمزمه می کنیم اللّهم اجعل عواقب امورنا خیراً پس همیشه عاقبت خوش و سعادتمند آرزوی ماست و برای تحقق عواقب خیر باید تلاش مجدانه کرد و وقوع آن را می شود جشن گرفت چه بسا جشنی محکم تر.

3-  اگر انسان در سال شاهد موفقیت ها و دست آوردهای شیرین بوده مثل موفقیت علمی، ازدواج خودش یا فرزندانش، خرید خانه یا ماشین و یا توفیق زیارت خانه خدا و مدینه النبی و قبور سایر معصومین واشتغال به کار خودش یا فرزندانش و صاحب اولاد شدن و کسب پر سود و صدها موارد مشابه هر کسی حق دارد این خوشی ها ...

...  خرید و احداث خانه، عروسی فرزند یا ... برای دادن ولیمه سفارش شده است همه اینها حاکی از این است که به شکرانه موفقیت و پایان خوش، اقدام به جشن و اطعام دوستان می نماید. اگر چه کسی آغاز کار خوب را نیز جشن بگیرد بر او سرزنش نیست و قبحی بر آن متصور نیست مثل آغاز زندگی مشترک، اگر چه جشن عروسی به نوعی پایان تجرد و آغاز زندگی مشترک است نه شروع تنها ولکن در موضوع مورد بحث مانند جشن آغاز سال قطعاٌ پایان سال شایسته تر و در عین حال منطقی تر برای جشن  بود فقط سوال ما این است چرا پایان سال را جشن نگرفتیم.
4-  هر جشن اختتامیه آغازی نیز خواهد داشت جوان پایان مجردی را جشن می گیرد که بالتبع آغاز زندگی جدید خواهد بود عموماً هر پایان شروع دیگر را به همراه دارد پس نتیجه می گیریم جشن پایان سال آغاز  سال جدید را نیز به همراه خواهد داشت؛ در پایان لازم می دانم به استحضار عموم خوانندگان برسانم که با اظهار نظر اعم از رد یا تایید می توانند به غنای بحث کمک کنند و اینجانب توقع ندارم که حتما چنین شود بلکه خواستم یک ذهنیت را برای افکار عمومی به وجود آورم.
5-  اگر در سال درد و غم های زیادی داشته و با گرفتاری های زیادی روبرو بوده، پس برای سپردن تلخی به تاریخ می توان جشن پایان تلخی ها را گرفت، به لحاظ اینکه باید به سمت شادی رفت تلخی خودش می آید پایان زمستان سرد و یخ بندان و سرمای  طاقت فرسا می طلبد که برای آن جشنی برپا کرد؛ لذا تحقیقا پایان سرما و یخ بندان آخر اسفند است نه اول فروردین؛ هر چند ممکن است در بهار نیز شاهد برف و سرما باشیم و لکن غالبا اواخر اسفند شاهد باز شدن و شکوفه دادن درختان و آب شدن یخ و... خواهیم بود.
6-  یک سوال مهم همیشه ذهنم را مشغول کرده است که چرا شروع سال را با تعطیلی آغاز می کنیم؟! ملتی که سال را با تعطیلی آغاز کند آینده موفقی نخواهد داشت. بلکه باید آغاز سال را با نشاط، انگیزه، جدیت و شوق مضاعف آغاز کنیم تا آینده بهتری را بسازیم؛ بنابراین زیبا بود ملت ایران ده روز آخر اسفند را تعطیل می کرد، به استراحت و تجدید قوا می پرداخت و اول فروردین را با نشاط تمام تلاش فوق العاده کار را آغاز می کرد و تا پایان سال با همان نشاط
پیش می رفت.